Het is al enkele dagen dat ik terug in het huisje in Oostende ben na het 5 maand vergeten te hebben. Het was verrassend thuiskomen. Ik had alles netjes aan de kant gemaakt en een leien bordje van vader klaargelegd met daarop het woord 'Welkom'. Ik had eerst niet door dat ik dat 5 maand terug nog had gedaan, en voelde me gelijk welgekomen thuis. Ik dacht dat het Diego of Yooni, de buurjongen was geweest. Zij zorgden voor dit huisje toen ik er niet was. Hadden de sleutel en konden de post es bekijken, het water van de cv aanvullen, checken of alles ok was. Een geruststellende gedachte dat vrienden waken.
5 maand is een hele periode, maar ook zo kort. Het huis was nog in wintermodus, terwijl het nu volop zomer is. De gezelligheid van kerst en nieuw hing nog in de gordijnen, en de hooiwagens hadden deze keer ongehinderd vrij spel gekregen. Het uitladen van de camionette Martha wordt nog een hele klus... daar hield ik me die afgelopen dagen thuiskomst mee bezig. En de eerste dag had ik al Yooni, Diego op bezoek, en ging ik zelf langs bij Annie, mijn taalleervriendin in het appartement op de dijk in Oostende.
Vandaag is het zondag, misschien wordt het de goede gewoonte deze blog aan te vullen op zondag. Zoals het een vast ritueel ooit was om op zondag naar de mis te gaan. Een preek te aanhoren en telkens hetzelfde ritueel van de viering... We maken onze eigen rituelen, de regenboog werd zo het symbool van onze verscheidenheid, ... ik maak er vandaag het ritueel voor de vrienden van de regenboog van. Een uurtje, of wat minder of langer, neerpennen wat er in het hoofd omgaat, wat zinvol is te delen met jou, en ook Nathalie vandaag, want ik beloofde ook haar terug te schrijven. We namen het briefschrijven van vroeger even terug weer op. Met een modern tintje, we schrijven een brief, fotograferen die dan en sturen hem door via messenger... kwestie van die enveloppen, zegels en adressen te vermijden, omdat het kan.
Maar ik ben dus thuisgekomen. Ook een bevreemdende emotie wanneer je merkt dat in het huis in die 5 maand niets is bewogen. Het leek even alsof ik zelf de waarnemer was van het huisbezoek van een eerder gestorven man. En die man was dan nog es mezelf! Op bezoek in het huis van na mijn dood... Niet vreemd dat ik er zo over dacht. De dood was aanwezig op mijn reis. Ik heb er tijd voor genomen, om het op een of andere manier te integreren in mijn zijn, positief. Aanvaarden van het leven, gegeven bij geboorte, en laten, wanneer de dood daar komt. Want ik was zo bezig met het leven, dat het hoofd geen ruimte meer had. Teveel gedachtes, teveel, teveel van van alles... overvol, en energieloos om nog helder verder te denken en gaan. Maar als je dan alles achterlaat en enkel je wagen met spullen hebt om op onbekend avontuur te gaan, dan hoeft dat denken niet meer zo, en kan je eindelijk het denken verwerken... de gedachten ordenen... het gebeurde vanzelf, met de tijd, en met de nieuwe en boeiende indrukken.
En zo was er ook tijd om op een dag gewoon op de aarde te gaan liggen, in een stuk duin, tussen het helmgras en ander schoons. Een blauwe hemel waar ik in het zenith zoek naar de verre ruimte. Oneindig klein en toch gigantisch groot. En dan elk detail zien, voelen, ruiken, alle zintuigen wijd open om te beseffen dat je leeft. Het hart wat ritmisch en rustig wordt, het bloed doorheen je hele lijf, lucht die je ademt en stof... veel stof, stof van de sahara, stof van het duin, stof van duizenden jaren ver, stof van je eigen leven, stof van het verleden, stof dat nog komen zal. Tot stof zult gij weerkeren, en daar liggend in het duin, om daar terug deel van te mogen uitmaken, dat was zalig, het gevoel te aanvaarden dat dit lichaam enkel maar op een gegeven moment zal stoppen groeien en bloeien, maar deel worden van ander gegroei en gebloei, ruimer dan jezelf, en waar je totaal geen zelfcontrole meer over zult hebben, hoeft te hebben. Het leek alsof ik het sterven had aanvaard, en geen angsten, geen pijn en geen verdriet meer voelde. Enkel het volle leven, en, het niet zijn, als deel daarvan. Een spirituele ervaring? Ik zou het zo niet noemen, een realistisch optimistische, dat eerder.
Mooi hoor...
Ik denk dat dit voor vandaag, deze zondag wel genoeg is! Tot snel. hou jullie goed en wel!
Michel
Comments